Likwidacja Umultowa, teraz! Natychmiast!

Scenografia i entourage są znakomite, dzięki idealnemu nagłośnieniu z  kilku kolumn muzyka niesie się ponad Osiedlem. Kolorowe światła sceny podkreślają miłe dla ucha bity, dymy i lasery wzmacniają wrażenie. Po występie kabaretowym pałeczkę przejmuje zespół czarnoskórych artystów, którzy kołysząc się niczym w teledysku wykonują znane, światowe przeboje w nowych, zgodnych z aktualnymi trendami aranżacjach, ale z poszanowaniem tradycyjnej linii muzycznej. 

Zachwycające. Gdyby nie to, że cała publika liczy ok. 40 osób, gdyby nie to, że pod sceną bawią się cztery pary, a pozostali goście siedzą na wypożyczonych z parafii ławkach, to można by pomyśleć że jesteśmy na festiwalu czy dożynkach w którymś z powiatowych miast Wielkopolski. Na prawo od sceny na stoisku marnują się kilogramy duszonej wieprzowiny z cebulą i szaszłyki, sprzedawcy zaprzestali je już podgrzewać. Nawet gdyby wszyscy goście byli głodni, to nie zdołalibyśmy tego zjeść, więc lepiej jakoś zminimalizować straty. Całość imprezy zabezpiecza policyjny radiowóz.

Bo to jest finał Dni Umultowa, przygotowanej z rozmachem, drogiej, dobrze zorganizowanej imprezy dla nikogo.

Muzykę dobrze słychać na Kresowej i na Różanym Potoku, na obu przystankach autobusowych widziałem ładne, „odstrzelone” dziewczyny i modnie ubranych przystojniaków. To nasi sąsiedzi jadą na ciekawsze imprezy do miasta lokacyjnego, czyli – jak mówi się to między studentami - „na Stary (Rynek)”, z koleżankami i kumplami umówili się jak zwykle w sobotę pod pręgierzem.

To nie chwyci, to nie ma sensu. Ławki z kościoła nie spowodują, że finał Dni Umultowa stanie się tak popularny jak czerwcowy festyn w parafii. I to nie dlatego, że Osiedle wybudowało przed świątynią parking, tylko z tego prostego powodu, że z parafią związani są parafianie i wezmą udział w Festynie organizowanym przez swojego proboszcza, niezależnie od pogody. I zorganizują go sami gotując i piekąc oraz sprzedając swoje wyroby, budując stoiska i licznie zgłaszając się do konkursów i loterii. To integruje, to samo przyciąga – także sprzedawców i usługodawców szukających zysku, uzupełniających namioty „Kościoła Domowego” czy harcerzy  profesjonalnym sprzętem.

Tego „parafialnego” związku mieszkańców z Umultowem nie ma, tu się nie tyle mieszka, co raczej śpi. Umultowanin jest przede wszystkim Poznaniakiem, mieszkańcem europejskiej aglomeracji zaspokajającej jego potrzeby, z którą to aglomeracją się identyfikuje. Usiłowanie stworzenia tożsamości samorządu pomocniczego w warunkach, gdy wewnątrz administracyjnego Osiedla Umultowo nie rozstrzygamy żadnej istotnej dla życia kwestii skazana jest na niepowodzenie.

Piknik Umultowski miał sens gdy (współ)organizowali go mieszkańcy Starego Umultowa, gdy na osiedlowym boisku sportowym występował lokalny zespół, dyskotekę organizowali okoliczni chłopacy, umultowscy sportowcy walczyli o symboliczne medale w ping-pongu i terenowej jeździe na rowerze. Wówczas mieszkańcy sami zgłaszali się z propozycjami, pomagali sprzątać teren, wypożyczali sprzęt muzyczny i sportowy. Pomimo „dożynkowego” charakteru z tak współdziałającym Umultowem można było poczuć związek duchowy zamiast formalno-administracyjnego, wypadało choć na chwilę odwiedzić piknik koło siedziby Rady Osiedla na Łagodnej. W skali mikro, gdy wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę że raz do roku robimy sąsiedzką imprezę. Piknik miał to coś. Światowy image Murzynów śpiewających pod uniwersytecką halą sportową paradoksalnie zabił tego ducha, a bez ducha i entuzjazmu nie ma imprezy. Jest czterdziestu widzów.

Pomyślmy że każdy z najmniejszych osiedlików Poznania za punkt honoru stawia sobie organizację takiej czy podobnej imprezy. Sfrustrowane walką z procedurami zarządy i rady osiedli machają ręką na współpracę z mieszkańcami i wynajmują zewnętrznego organizatora oraz „mainstreamowy” zespół muzyczny. Nie mogąc przebić się do prezydenta i Rady Miasta ze swoimi egoistycznymi postulatami „wybudujcie właśnie nam, ulicę/wiadukt/lodowisko/chodnik/monitoring” ani nie mając na to własnych pieniędzy mogą przynajmniej jedno – wydać środki na organizację dużej imprezy. Z dmuchanym zamkiem, kabaretem i śpiewającymi Murzynami. Dla kogo? Dla uzasadnienia swojego istnienia, bo na pewno nie dla mieszkańców.

To oczywiście nie są jakieś wielkie środki. Czarnoskórzy artyści śpiewają godzinę, kabaret jest śmieszny, ale trzecioligowy. Tego co wydaliśmy na imprezę osiedlową nie wystarczyłoby ani na chodnik, ani na lampy uliczne, właściwie to nawet standardowe wesele jest droższe. Wstrzymując wydatki wszystkich peryferyjnych osiedlików na imprezy „integracyjne” nie zbilansujemy budżetu Poznania. Ale przeliczmy to inaczej – ile wydano na jednego uczestnika, nawet przyjmując że przez te kilka godzin przewinęło się nas dwustu? Jesteśmy w stanie podać kilka tańszych biletów na imprezy kulturalne, więc czy Piknik Osiedlowy ma sens?

Sensu nie ma istnienie Osiedla Umultowo jako samodzielnej jednostki, jak i kilkunastu podobnych na obrzeżach miasta. Opanowane przez egoistów żądających notorycznie wdrożenia kosztownych rozwiązań w swoim bezpośrednim otoczeniu osiedliki nie zważają ani na kontekst, ani na warunki, ani nawet na zdanie sąsiednich, najbliższych dzielnic. Zamiast współpracować z władzami Miasta Poznania, stolicy pracy organicznej, ograniczają się do zgłaszania nie realizowalnych postulatów. Może okazać się nawet, że na piętnastu radnych znajdzie się sześciu egoistów z jednego bloku, których jedynym postulatem jest zamknięcie jakiejś ulicy pod ich oknami.

Kilku z takich egoistów kilka lat temu wywróciło prezydencki (czyli: Ryszarda Grobelnego) projekt reformy samorządów pomocniczych, przeprowadzając go tylko w dzielnicach centralnych. Dlatego Stare Miasto ma remonty chodników, plażę miejską, ławki na Pl. Wolności i nową organizację tramwajów na Fredry, nawet regał na ksiązki, dlatego powstaje kompleksowy projekt rewitalizacji Wildy, Jeżyc, Łazarza i Śródki. A nam na pociechę pozostają śpiewający Murzyni i sąd obywatelski nad Umultowską.

Rafale z zespołem, organizacja Dni Umultowa to udana robota z Waszej strony. Współpraca z UAM-em, wybór organizatora, Policja, Straż Pożarna i stoiska dla dzieci i dla głodomorów wystawiają świadectwo Waszym dużym zdolnościom organizacyjnym. Niestety, nasze czterotysięczne Osiedle nie dało rady wypełnić treścią sporządzonych przez Was ram.

Pomyślcie, nie – pomyślmy wszyscy – ile zyskać mógłby Poznań (tak: Poznań – nasze miasto), gdyby ten zespół mógł organizować lokalne działania, konsultacje, imprezy, nawet turnieje sportowe czy integracyjne rajdy w jednej z dziesięciu-dwunastu pięćdziesięciotysięcznych dzielnic miasta! Jakim wtedy byłby partnerem do rozmów z Uniwersytetem!

Żeby to było możliwe, musimy zlikwidować osiedlik Umultowo. Połączyć Umultowo z Naramowicami, Radojewem i Moraskiem, stworzyć jeden silny, duży liczbą mieszkańców samorząd.